Een jaar geleden schreef ik in dit blad ook over de bouw. De bouw als start van een nieuwe economie. De bouw als platform waarin vertrouwen en ontwikkeling ruimte krijgen. Nu een jaar verder vraag ik mij af wat wij allemaal met de tijd laten gebeuren. We leven jachtig, haastig. Hebben nergens tijd voor. Alles moet snel, “lean and mean”. Maar als ik dan kijk wat wij doen in de beschikbare tijd dan wordt ik wel erg treurig. We praten over risico’s, garanties, beren op de weg en wat als het mislukt. Wat als die meneer niet functioneert? Hoe weet je zeker of dat kan? Heb je garanties dat je daadwerkelijk verkoopt? Angst regeert in dit land, in plaats van opbouwen en groeien. Het is niet vreemd natuurlijk. Als je langs de voetbalvelden staat dan moet je goed zoeken naar de trainers die niet elke fout afsnauwen. (ze bestaan gelukkig wel) Op de scholen is de afgelopen decennia alle energie gaan zitten in het middelmatig krijgen van de zwakke plekken, ofwel de fouten moeten eruit. Je kent het wel, de 4 moet een 6 worden. De 8 maximaal ontwikkelen, daar zijn we niet op ingericht. En is ons land niet bij uitstek het land waar failliet gaan nog daadwerkelijk een schande is? Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat je na een faillissement echt wel een andere plek op de maatschappelijke ladder krijgt. Toch vreemd als je bedenkt dat in een veilige omgeving een fout vaak een startpunt voor een nieuw inzicht kan zijn. als je van je fouten leert waarom mag je ze dan niet maken? Nu terug naar de bouw. Juist in deze markt wordt de laatste tijd veel inspanning geleverd om mensen die langs te kant staan een nieuwe kans te geven. Via Social Return worden mensen opgenomen in het arbeidsproces. En het gaat om behoorlijke aantallen. Kleine kanttekening hierbij is dat we mensen die nog niet in staat zijn om op het juiste manier te produceren laten werken in een omgeving waar te weinig marge wordt gemaakt om fouten op te vangen. Als je hoort dat in veel bouw projecten 11 procent foutkosten zijn. Als je weet dat Six Sigma en Lean bouwen cruciaal zijn om enig bestaansrecht te hebben als bouwer. Niet bepaald een situatie waarin wederkerigheid ruimte krijgt. En ook niet echt een omgeving waarin iemand veilig fouten kan maken. En toch geeft de SROI verplichting ruimte. Zorg ervoor dat de verplichting buiten het primaire proces wordt ingevuld. En zorg ervoor dat de invulling van de verplichting geen verdringing tot gevolg heeft. Dus niet goedkoper bestaand werk doen, maar betaald nieuw werk. Anders gezegd innovatie. Voor innovatie is vertrouwen nodig en de acceptatie dat fouten worden gemaakt. Zie hier uw veilige omgeving voor de ontwikkeling van de mens. Innovatie leidt tot iets nieuws en kan dus onmogelijk verdringen. En voor innovatie is altijd een probleem nodig of een behoefte die wordt ingevuld. Zie hier de wederkerigheid. Een mooi voorbeeld is het project VandeBouwplaats. Een concept ontwikkeld samen met van Hattum en Blankevoort, een VolkerWessels onderdeel. De afvalstromen van dit bedrijf worden benut om nieuwe producten te maken. In dit proces worden mensen opgeleid tot ambachtsman, krijgen jongen veelbelovende designers een platform om hun talent te ontwikkelen en producten te verkopen, en wordt de lokale middenstand in staat gesteld om onderscheidende producten tegen goede prijzen te verkopen. En dat als tegenbeweging op goedkope meer-van-het-zelfde-mag-niets-kosten-moet-het-hebben ontwerp. Het mooie hiervan is dat alles is gericht op economische relevantie en toekomst. Het project wordt niet gesponsord of gesubsidieerd. Er wordt in geïnvesteerd. De producten koop je niet om mensen een kans te geven. De mensen bieden juist de kans om een mooi product te kopen. Je koopt niet om de prijs maar om de waarde. Zonder het te verklappen wordt in dit hele project doorlopend een basis gelegd voor vertrouwen, waardering en wederkerigheid. Heel stil wordt er een stap gemaakt naar een samenleving waarin we verantwoord omgaan met grondstoffen, waar we ruimte geven aan de ontwikkeling van de mens en waar we korting inruilen voor waardering.
Overig
