Een leven zonder Romaro kan Rogier Mazurel zich nauwelijks voorstellen. Zijn vader richtte het schoonmaakbedrijf in 1984 op, toen hij 11 jaar was. Ook mijn moeder ging al snel meewerken in het bedrijf. “Thuis ging het vaak over de zaak. Het ging dan over alle facetten van het ondernemerschap, waar leuke, maar ook moeilijke en verdrietige dingen bij horen. Ik heb van jongs af aan meegekregen hoe zwaar het runnen van een eigen bedrijf is. Dat hoorde erbij, maar dat ik ooit directeur-eigenaar zou worden lag niet in de planning.”
Toch nam Rogier in 2007 Romaro over van zijn vader. “Het werd al vroeg duidelijk dat ik een commerciële jongen was. Na de middelbare school volgde voor mij dan ook middenstandsonderwijs. Rondom mijn studie werkte ik naast activiteiten in de detailhandel ook voor de lol en het avontuur aan de Spaanse kust. Op een gegeven moment kom je op een kruispunt in je leven waarin je realiseert dat het allemaal wel serieuzer moet worden. Op dat moment deed mijn vader een beroep op me. De zaken gingen goed, hij had het druk en kon wel een helpende hand gebruiken. Ik vond het een mooie kans om aan te grijpen.” Dat was echter totaal niet met de intentie om uiteindelijk het bedrijf over te nemen. “Ik ben onderaan begonnen en heb op operationeel gebied alle functies doorlopen. Vervolgens ben ik commercieel met succes aan de weg gaan timmeren. Mijn oudere broer, die later uit het bedrijf is gestapt, was meer administratief verantwoordelijk onder andere voor het bedrijfsbureau. Toen hij vertrok, moest ik uit nood zijn bedrijfsbureautaken overnemen. Dat was een pittige tijd, met heel veel overuren. Niet erg, want ik leerde gigantisch veel en kon zaken beter laten aansluiten op de praktijk.”
Ondanks zijn complete overgave voor Romaro was de afspraak nog steeds dat het bedrijf verkocht zou worden en niet over zou gaan van vader op zoon. “Maar toen het zover was en mijn pa in verregaande onderhandelingen was met een geïnteresseerde partij, voelde het uiteindelijk niet goed. We hadden beiden het idee dat ik alleen maar getolereerd werd en niet serieus genomen.” De deal ketste mijn vader af, tot vreugde van Rogier. “Tijdens de onderhandelingen liep ik met de ziel onder mijn arm rond. Ik realiseerde me dat ik helemaal niet wilde dat het bedrijf in vreemde handen kwam. Toen ik over de Van Brienenoordbrug naar huis reed, werd ik emotioneel. ‘Al die gebouwen aan de skyline ga ik, en niemand anders, ooit in beheer hebben’, dacht ik. Ongemerkt had ik inmiddels veel meer ondernemersgevoel voor Romaro dan gedacht.” Dat realiseerden zijn ouders zich ook en uiteindelijk kwam dan toch concreet de vraag of hij open stond voor overname. Het antwoord liet zich eenvoudig raden. “In de jaren voordat ik Romaro overnam, hebben mijn vader en ik deze zorgvuldig vormgegeven. Ik heb de opvolgersacademie gevolgd bij opleidingsinstituut de Baak in Driebergen; een unieke opleiding die aansloot op mijn situatie. Hierdoor kon ik ook in de keuken van andere opvolgers kijken. Toen in 2007 de overdracht plaatsvond, was alles ingericht zoals ik het wilde. Ik had een realistisch beeld van hoe het zou zijn, kan ik 7 jaar later met zekerheid zeggen. Niets gaat vanzelf en je valt op je gezicht. Dat is niet erg, want als je op de juiste manier opstaat word je er alleen maar sterker van. De dag nadat ik bij de notaris alles tekende, las ik in de krant dat we op een flinke recessie afkoersten. Mijn vader zei toen: ‘Ook in tijden van crisis kun je geld verdienen.’ Dat is gebleken, want Rogier heeft naast autonome groei zelf verschillende overnames gerealiseerd en de omzet is nu ruim 14 miljoen euro, met meer dan 500 medewerkers. Wanneer ik nu de Van Brienenoordbrug over rij, voel ik een enorme trots. Mijn vader heeft iets moois neergezet en mij veel geleerd, maar ook de ruimte gegeven om mezelf te ontwikkelen. Ik geef daar met al onze gepassioneerde medewerkers nu een vervolg aan. En niet onbelangrijk; de familiebanden zijn altijd goed gebleven. Dat alles is mij veel waard.”
