1600 mensen, met man, vrouw en gezin, laten we voor het gemak zeggen dat het gaat om 5000 tot 6000 mensen die direct de gevolgen voelen van deze ontslagronde bij IHC Merwede. De kans dat ze snel weer een baan hebben is groot zeggen de onderzoekers. Maar ja, er zijn ook zoveel onderzoekers die daar dan weer heel anders over denken. Even uitgaande van worstcase scenario’s. Als 1600 man in de uitkering zitten dan kost dat de samenleving al snel 20 miljoen euro per jaar. En dat is dan wel volledig volgens de inschatting van de te betalen uitkering. Er zijn ook berekeningen die uitgaan van 50.000 Euro jaarlijkse kosten voor 1 uitkering en dan komen we uit op zo’n 80 miljoen Euro per jaar. De waarheid, waar die ligt? Ook is het nog eens zo dat de zure geest aanvoert dat van al die mensen die ontslagen worden zo’n 60% tot 70% toch al uit het voormalig Oostblok kwam en dat dit voor ons dus niet zoveel uitmaakt. Dat wij daarmee moeten vaststellen dat hierdoor dus al ruim 1000 mensen uit onze eigen kaartenbakken onnodig hebben thuisgezeten moeten we maar even vergeten. En dat wij ervan uit kunnen gaan dat van die ruim 1000 mensen vast niet iedereen teruggaat is ook een gegeven waar wij iets mee moeten. Maar goed, terug naar de vraag wat wij daar dan mee te maken hebben. Een van de geluiden rondom de 1600 van IHC gaat over de vraag of deze ontslagen nu te maken hebben met een teruglopende order portefeuille als gevolg van de lage olieprijs of omdat IHC haar productie vooral wil verplaatsen naar lage lonen landen. Welk van de twee het ook is. We hebben daar als consument wel een belangrijke verantwoordelijkheid. Of wij nu stad en land afrijden voor de goedkoopste benzine pomp. Of dat wij doorlopend op zoek zijn naar het goedkoopste. Met onze portemonnee hebben wij een belangrijke stem in dit soort processen. Wij willen keer op keer vooral het goedkoopste. Het beste is niet eens zo belangrijk. Ik hoor het de consumentenbond nog zeggen. Het belang van de consument is dat alles maar goedkoper moet. Maar als wij dan de maatschappelijke consequenties van dat goedkoper terugzien. Dan moet er toch iemand anders dan wij verantwoordelijk worden gehouden. Heel concreet kwam dat afgelopen jaar terug met de heibel die ontstond toen Unilever het inpakken van haar bouillonblokjes weghaalde bij een Nederlandse sociale werkplaats en naar Polen bracht. Een heel land op de achterste poten. Maar intussen wel de blokjes tegen de laagste prijs uit de schappen halen. Een bijzondere constatering hierin is ook nog eens dat de onvrede over een dergelijke situaties nog vluchtiger is dan het gemiddelde weerbericht. Hoe dat dan weer komt?
