Sinds enige jaren ben ik bestuurder van een trustkantoor. Voor degenen die de berichtgeving over trustkantoren de laatste tijd niet hebben meegekregen: trustkantoren worden vaak in internationale structuren gebruikt om belastingheffing te ontwijken. Hoe gaat dit in zijn werk? Een trustkantoor wordt bestuurder van een besloten vennootschap in Nederland en doet precies wat de buitenlandse aandeelhouder wil. Voor de buitenwereld lijkt het alsof alle beslissingen in Nederland worden genomen en op die manier kan gebruik worden gemaakt van de gunstige internationale verdragen die de belastingheffing in structuren aanzienlijk kunnen verminderen. En de Nederlanders betalen de prijs: zij betalen gewoon het volle pond aan belastingen en dit is volgens sommige politieke partijen meer dan nodig, omdat de fiscale faciliteiten ten goede komen aan de grote internationale ondernemingen en niet aan de lokale ondernemers.
Jarenlang bleven de trustkantoren buiten beeld en was er weinig regelgeving voor trustkantoren. De afgelopen jaren heeft De Nederlandsche Bank, als toezichthouder op de trustkantoren, een overdosis aan nieuwe wetgeving over de trustkantoren uitgestrooid. Het gevolg is dat er nauwelijks nog nieuwe trustkantoren bij komen en de ballotage voor nieuwe bestuurders is zeer streng. Het is zelfs de verwachting dat het aantal trustkantoren met circa twee derde zal afnemen in de komende jaren. Het uiteindelijke doel is om alle partijen, die via trustkantoren misbruik willen maken van welke wet dan ook, uit Nederland te weren.
Al met al geen prettig vooruitzicht als je een trustkantoor hebt. Er is echter nog een doelgroep die graag gebruik wil maken van een trustkantoor. Dit is de vermogende Nederlander die, zij het met de nodige tegenzin, aan zijn fiscale verplichtingen wil voldoen maar het niet nodig vindt dat de rest van de wereld weet hoe groot zijn vermogen is. Voor mij is dit een echte MVO’er.
Deze MVO’er zorgt er doorgaans voor dat veel mensen werk hebben en dat bedrijven gefinancierd worden waar bijvoorbeeld banken dat niet (geheel) willen doen. En daarnaast betaalt hij ook nog eens meer belasting dan de gemiddelde Nederlander.
Nu ken ik ook zulke MVO’ers die al jaren hun verplichte publicatie bij de Kamer van Koophandel niet meer doen. Vanuit de MVO’er bezien wellicht logisch als hij geen schuldeisers meer heeft. We publiceren met z’n allen tenslotte voor de (potentiële) schuldeisers. Recent ben ik benaderd door iemand die aan de rechter mocht uitleggen waarom hij zijn jaarrekening niet publiceerde. De rechter had hem er op gewezen dat hij een boete kon opleggen van 10% van het vermogen. Zelfs voor een MVO’er geen prettig vooruitzicht om dit jaarlijks aan de Staat te mogen overmaken. Door gebruik te maken van allerlei civiel- en fiscaaljuridische mogelijkheden bestaat de besloten vennootschap die niet publiceerde niet meer (en kan dus ook geen boete meer krijgen) en is het vermogen ondergebracht in een entiteit die netjes aan alle Nederlandse regels voldoet zonder dat iemand weet wie achter de structuur zit.
Het bovenstaande wordt actueler nu het Kabinet heeft voorgesteld om de heffing in box 3 aanzienlijk te verhogen voor grotere vermogens. De oplossing lijkt het onderbrengen van vermogen in een besloten vennootschap. Maar daarmee maakt u, zonder trustkantoor, naar de buitenwereld wel inzichtelijk hoe groot uw vermogen is. Via een trustkantoor voldoet u aan alle regelgeving én hebben onwelwillenden geen inzicht in uw financiële positie.
