De ouders van Bjorn van Dijl hadden drogisterijen in Dordrecht en Papendrecht. Opgroeiend in het ondernemersgezin wist hij als kleine jongen al dat die vrijheid en het harde werken hem ook wel zou passen.
Alleen niet in de drogisterijsector, want dat sprak hem niet aan. De horecabranche echter des te meer. Een gesprek over visie op ondernemerschap, durf en risico’s die daarbij horen en werkethiek.
Van Dijl is sinds begin jaren ’90 actief in de horeca en begon zijn loopbaan bij McDonald’s. Het was een grote overgang, na zijn dienstplicht en baan bij het Korps Commando Troepen. “McDonald’s was een hele andere wereld, maar wel één waarin ik na verloop van tijd steeds beter mijn weg begon te vinden.” Binnen een jaar was hij vestigingsmanager op de Coolsingel in Rotterdam. “In die tijd waren er nog maar zo’n 40 vestigingen, die allemaal geleid werden door één man. Het format stond helder op papier, maar er werd weinig mee gedaan. In de praktijk was het daarom een grote bende. Structuur aanbrengen en beter met elkaar samenwerken waren daarom in die tijd belangrijke aandachtspunten voor mij. De McDrive was toen nog een nieuw fenomeen, dat razendsnel werd uitgebouwd. Ik was daar direct bij betrokken, maar het werk werd minder leuk. Hoe hoger in de piramide, hoe meer politiek er bij komt kijken. Dat is niet mijn ding. Daarom besloot ik verder te kijken.”
Crazy Piano’s
Samen met een vriend omarmde hij vervolgens het dueling piano’s concept. “In Amerika sloeg dat goed aan, maar in Nederland was zoiets er nog niet. Uitgaan deed je meestal in een donker hol, waar je na tien bier op een meisje durfde af te stappen met een slechte openingszin. Ging je niet naar een discotheek, dan zat je op een barkruk in een kroeg. Dueling piano’s zorgde daarentegen voor entertainment, beleving en toegankelijkheid.” Crazy Piano’s sloeg in als een bom, al was de eerste locatie in 1997 niet ideaal. “We zaten in een klein pand naast V&D, met een veel te hoge huur. De beslissing om te verkassen naar het oude pand van Holland Casino aan de boulevard van Scheveningen was daarom snel gemaakt. Dineren, op het terras iets drinken,
’s avonds muziek en daarna dansen; de hele dag hadden we aanloop. Tot op de dag van vandaag staat het concept als een huis.” Een Amerikaans avontuur in Miami mislukte. “Het pianoconcept was daar inmiddels oubollig en ik wilde het daar op vernieuwende wijze herintroduceren. Dat ging niet, want het ondernemersklimaat en de belevingswereld waren heel anders. Loyaliteit komt daar niet voor. Ik heb bepaalde mensen te snel te veel vertrouwen gegeven. Dat werd beschaamd, mede doordat de afstand van Nederland naar Amerika voor mij te groot was om er kort op te zitten. Na twee jaar ben ik eruit gestapt. Het was een duur avontuur, maar ik heb er geen spijt van. Ook van mislukkingen leer je.”
Meer uit handen geven
Een controlfreak wil Van Dijl zichzelf niet noemen. Met acht horecazaken heeft hij de afgelopen jaren ook moeten leren om meer uit handen te geven. “Voor een perfectionist is dat niet altijd makkelijk, maar uiteindelijk was meer kunnen loslaten een opluchting voor mij. Laat anderen de verantwoordelijkheid maar pakken. Ik heb goede mensen om mij heen. Inmiddels weet ik al vrij snel wat voor vlees ik in de kuip heb. Af en toe zal ik nog best eens door iemand teleurgesteld worden, maar over het algemeen bespeur ik veel passie en inzet bij degenen die in dienst zijn.” Achterover leunen komt desalniettemin niet in het woordenboek van Van Dijl voor. “Ik ben een onrustig mannetje, altijd al geweest. In mijn hoofd maalt het continu en ik moet bezig zijn en nieuwe plannen smeden. Dat houdt nooit op. Of dat soms vermoeiend is? Ik vind van niet. Ik krijg er juist ook veel energie van. Mijn werkethiek is altijd al hoog geweest. Dat kreeg ik van huis uit mee. Begin maart waren de weersverwachtingen voor het weekend zonovergoten. Bij Willaerts hebben we toen op een vrijdag met het team tot diep in de nacht gewerkt om het terras spic en span klaar te zetten voor de volgende dag. Als ik dan op zaterdag arriveer en het helemaal vol zie zitten met mensen die er heerlijk zitten te genieten met een hapje en drankje, word ik daar zeer gelukkig van.”
