Net als heel Nederland heb ik met verbazing kennis genomen van het feit dat Yuri van Gelder moest vertrekken uit Rio. Een nachtje stappen werd hem niet in dank afgenomen, het vliegtuig was alles wat hem nog restte. Verbaasd was ik dat het nieuws maar liefst 48 uur lang alle uitzendingen op zowel radio als televisie bleef beheersen. Schokkend vond ik het aantal mensen dat deze uitsluiting onterecht vond. Te zwaar bestraft. Schokkend omdat het absoluut in deze tijdgeest past dat iedereen maar moet kunnen doen wat hij wil, zonder rekening te houden met waarvoor hij nu is aangenomen. Want laten we eerlijk zijn: uiteindelijk is hij toch gewoon aangenomen om een TOP-sportprestatie te leveren?
Voordat ik verder ga is het misschien goed om mijzelf even voor te stellen. Ik ben Erik-Jan Ginjaar, 32 jaar en werk mijn hele leven al in de Gastvrijheid. Begonnen bij mijn vader in zijn restaurant. Blij als een kind dat ik de toiletten mocht poetsen, de afwas mocht doen. Ik stond te popelen om als keukenhulp aan de slag te gaan. Ik kon bijna een week niet slapen toen ik ‘promoveerde’ naar de bediening. Deze stappen kon ik maken omdat ik niets anders deed dan naar school gaan en werken. Natuurlijk was dat wel eens moeilijk. Vriendjes gingen stappen… ik werkte. Vriendjes waren met kerst lekker bij hun familie… ik werkte. Maar hé, ik begaf (en begeef) mij in het mooiste vak ter wereld, dat van de Gastvrijheid. Dan moet je soms iets opofferen.
Ondanks dat ik pas 32 jaar ben, merk ik toch dat deze keuzes tegenwoordig als Spartaans worden ervaren. Werk is niet meer alleen werk. Nee, het moet ook leuk zijn. Je moet kunnen ontspannen. Er moet ruimte zijn voor meer: tijd voor je gezin, je hobby’s, je eigen ontwikkeling, vakanties met vrienden. Het werk moet tussen alle overige activiteiten door gepland worden, anders is het werk maar een lastig obstakel. Desondanks moet er snel carrière gemaakt worden en ook nog een stevig salaris geïnd worden. Een en ander staat daarmee toch echt niet meer met elkaar in verhouding.
Terug naar Yuri. Elke actie heeft consequenties. Net zozeer als dat ik al vroeg doorhad dat de manier waarop ik met werk omga invloed heeft op andere elementen in mijn leven, vind ik dat Yuri ook zijn verantwoordelijkheid moet nemen. Hoe vervelend de consequenties ook zijn. Misschien heeft hij meer aandacht voor de zaken rondom het werk, in dit geval sport, dan het echte werk. Maar als je dan, zoals dat bij een ‘echte’ baan ook zo zou zijn, naar huis gestuurd wordt, moet je eigenlijk niet zeuren.
